Mi souenes enca ‘n cóup d’aquesto vesprenado,
Que cresèri proumié à la douç’ alenado
D’un Labet qu’au pounènt pren’ aqui soun auroun
Pèr sus lei pirenèu crèiss’ à tout’ abrivado,
Qu’enfin puei s’amansiss’ e pouarge sa boufado.
Que noun, m’engàni pas ! Siéu pas fouele ni jòbi
E se iéu, dóuni l’èr de m’ana un pau gòbi,
Quand eila dins la couelo amount sus Garlaban
Vau culi d’espigoulo e dei brout de senòbi,
Dins ma tèsto vai bèn, e li a gaire d’estòbi !
De qu’ai fach que dóu Cèu tal’ uno bressarello,
Mi màndon de musico celesto en reboumbello,
E qu’uno voues d’ausi, travessant l’univèrs,
Vèngue pèr mi parla coum’ uno mandarello
En qu pourriéu fisa moun armo e mèi sarvello.
Siéu pas destrantaia, mai aquest’ escoussuro,
S’encrauno dins mèi car. E de sa voues escuro
Mèi sèns soun bourroula, noun d’uno brefounié,
Mai d’un eigas de joio que de sa sant’ auturo,
Baio’ à mon esse entié, la fe la pus seguro.
Si pourrié-ti que Tu que coumandes eis sèio
Que pèr ta voulounta lou mounde si coungrèio,
Mi vouguèsses quicon, aro vo à noun-fin,
Bessai coum’ un servèire, custòdi deis alèio
Que van au Paradis, l’etern’ e sant’ Aglèio.
Pèr encuei siéu aqui, enfanga dins l’estable
Lei pèd dins lou femié, bouenur desparaulable
Qu’ai espera d’annado, e que venié de luen
Quouro dins moun enfanço, dins leis aup, incansable,
Ajudàvi ei vaco qu’èro pas maginable !
Ai lei man que ligado móuson matin e sero.
E se toun dous retra règno sus la fenièro,
Emai lou regachèssi proun mai tout long dóu jour,
E pensèssi que siés de la toutuno esmèro
L’Ess’ en subre de tout, nùcli de la lumièro,
N’en es pas mèns, que iéu, pasta dins la matèri
N’en daverant la gau mai tambèn lei misèri,
Sàbi pas de que faire, pèr respouendr’ à l’Amour,
Que mi pouarges de longo, maugra mèi revertèri
E mèi garcejarié que mi fan treboulèri.
Isto m’ encar coustié, Diéu de vido espousiho…
Samèno dins moun couar, dins moun armo en douliho
La mansour de tèis àngi, pèr encuei pèr deman.
Autism’ inaverable, rescoundu dins l’Oustìo
Toumple de replecien, noun-fin que s’estiriho.
Laisso m’esta, doulènt, ei pèd de Nouesto Damo,
Aqui à Barbaraou, luen dei guerro dei tramo.
Douno-mi ti parla, de l’aub’ au calabrun
E quouro culiras moun armo que ti bramo,
Acouardo-mi, Ooo Diéu, ta pas dins la calamo.
|