La Pargo a daia aquesto semanado
Tres espigo de blad dins qu’un reclauvado :
Ma tanto de Marsiho, Ivèto, dóu Viei-Pouart
Visquè touto sa vido sèns pensa à la mouart.
À la carrièro Santo vivié ‘mé sa famiho,
‘Mé lei viei lei jouvènt, e li tenié sesiho.
Au mitan de la nue, partié tout long li quai
Espera lei pescaire, viestido d’un camai,
Vo de sa pouncho nègro que nousad’ à sa taio
En subre dóu faudiéu li penjant sèi cisaio,
Li dounavo leis èr d’aquéstei bèu santoun
Qu’à Nouvè dins la crècho, van lèu vèrs l’establoun.
Fasié encar bèn nègre quand ‘quéstei peissounièro
En troupèu, barjacàvon ensen dins la sournièro.
E que puei davalant sus lou plan Fourniguié
Jugàvon disavèrto en sautant lou reguié.
Aqui au magasin que servié de remiso
Emplempougnàvon lèu estroupant sa camiso,
Sèi canestello routo e sèi panié trauca
Pèr à la pescarié ‘mé tóutei s’enrauca,
Que long la matinado, quihado sus sèi banco
Duvien vèndre soun pèis sèns jamai faire manco.
Counouissien sa tirado e creidàvon tant fouart
Qu’à Marsiho, lei mòssi e leis entarro-mouart,
Ti n’avien uno póu, que passant lei trevado
Dei halo gigantasso, quicha, à la filado,
Courrien long lei paret que fugissènt sèi quiéu,
Semblàvon dei long glàri qu’an soun èr enganiéu.
Ivèto quàuquei cóup quand l’avié boueno pesco,
Èi halo de la Crous partié emé sèi desco,
Cafido de roucau, de roun e de rougié,
Que lèu lèu sus de glas en subre si taulié,
Istalavo l’ue viéu e lei gaugno sangouso,
Qu’encar’ couetejàvon ‘mé la car moulegouso.
Qu’èro bello l’Ivèto quihado sus sei pouest
Qu’à chascun dei chalant pèr redeima lou couest,
Li pourgié quauqu’ èiris, dei vichés dei favouio,
E quouro n’en avié, dei pato de granouio.
Afistoulado, grando, em’ un chivu de jai
Anco primo, estrecho, poulido que soun sai,
Aqui sus lou marcat di pèis metié l’incèndi ;
Que siègue lei sourdat emé soun estipèndi,
Lei pàurei journadié ‘mé sèi pèço d’un sòu
Viesti dins sèi roupiho cubèrto de pesòu,
Lei mesteirau voussu emé sèi làrgei braio
Vo bèn leis oubrié que fasien pas sa maio,
E mume lei bourgés dóu quartié Sant Ginié…
Tóutei leis atrivavo pèr soun biais gentihié.
Mai va, quand s’encagnavo, vous duvias faire mèfi
Qu’emé sèi bouco rufo, soun nas croucu e bèfi,
Vous garçavo d’escorno, tout dei mot groussieras
Sala coumo la mar, que tau un esfouiras
Qu’empouraco la miflo, entié v’ en barnissavo !
E se l’un rebecavo, enca mai s’atissavo,
Que sas, la falié vèire, boulegant sèi mamèu
Coumo ramant leis usso, li venènt lou raumèu,
Vous mandavo manja uno soupo de favo
Pinta zóu mai dei gàbi, e encaro bèn bravo
Se noun vous enmascavo pas pèr milant’ an,
Que sas, n’avié l’esté que fasié chamatan !
E puei, sèns rèn parèisse, coumo se rèn noun èro,
Adoubavo sa pouncho, soun fichut, sa cadièro…
Coustié de sèi vesino, frumo de peissounié
Despuei l’edat mejan pèr carm’ o brefounié,
Reprenènt sèis amiro, sèi dènt blanco de vòri,
Mandavo sèi riset e touto lèst’ e flòri,
Creidav’ à sa pratico lei benfach de soun pèis
Qu’après ‘queste rambai aqui avié fa crèis !
Mai encuei lou marcat a barra sa grand pouarto.
Moun couar es fendascla d’uno tant malo souarto
Que plóuri dei lagrèmo grosso tau coumo d’uou
Metènt moun armo trisso que prèni l’èr d’un muou.
Marsiho es en grand dóu ; eilalin sus leis isclo
De Ratenau, Poumègo, tóutei sian mes en fisclo.
Lei cousin d’enfre terro amount dins Garlaban,
Leis ome de la mar viesti de sèi caban,
Lei vièiei repetièro dóu marcat de Nouaio
‘Quélei dóu cours Julian ‘me sa voues de sarraio,
Tóutei pourtan lou nègre en signe de respèt
Car Yvèto au Cèu empouarto sèi secrèt.
Vai retrouba ansin moun pèirin que l’espèro
Qu’Eilamount ‘mé leis àngi, segur à chasque sèro
Espincho aperabas vèire que noun vendrié
Lou rejoungue enfin, éu parti davancié.
Encuei dins leis esfèro que sai, counouissèn gaire
Soun pèr l’Etern’ ensen, qu’acò es moun vejaire,
Espousa pèr toujour, à noun fin davans Diéu
Que nous faran ‘no plaço, siéu iéu que vous va diéu !
Pèr la despartido d’ Ivèto Croce, espouso Guarracino la darrièro peissounièro dóu viei Marsiho. |