Ti veguèri subran, escambarlant lei niéu
Subre toun càrri d’or, preissa, espountaniéu,
Que lampàves afri, ‘mé dins ta carretado
Lei present lei pu bèu nousa ‘mé dei gansado.
E defouero fai fre, uno fre ‘mé de vènt
Que soun boufe d’aurìgi vous trènco que vous prèn
Au galet, vous quicho, vous estoufo, vous jalo
Lei mesoulo lei bouc’ e lei couardo voucalo !
Pamèns, éu, es aqui, lou viei ‘mé soun péu blanc,
Que sèmblo flouteja e sèmpre prene vanc,
Dins leis auturo luencho que vuei soun à celèstre,
Pèr durbi lou camin, fouero leis escaufèstre.
Soun chivau que sa como escoubèjo l’asuèi
Mando deis estelado que fènt un bèl escuèi
Fouàrmon dei maroumbrino de lus, qu’en miraiado
Esblèujon la sournuro de sèi mil’ esclarsiado.
Quàuquei cimié daura, encencha de trelus,
Destrespàsson à pèno peravans soun cabus
Dins l’amaro nuechado, e au mitan dei glàri,
Lou bouen Paire Nouvè s’es viesti de papàrri.
Ansin, en àbi d’or, toute brouda roùgi, verd
Mete lèu sa barrèto, sèis estivau d’ ivèr,
Courre d’un cap à l’autr’ à l’entour de la terro
Dins un cèu en coumbour dei sóurnei coulour mouerro.
Arrèno sa mounturo qu’a sèis arnesc daura,
E au proumié oustau, sènso pas s’enaura,
Bravejant la tubasso que souart dei chaminèio,
Tràie dins lei trau negre douei rampau de grifuèio.
E si puei revirant, jouious ‘gant’ à d’arrié
Douei, quatre paquetoun, tóutei proun desparié,
Que lei jit’ à cha v’ un, d’enaut de soun carrosso,
Dins lei trau z-estubaire, meravihouso fosso.
Enfounìo dei cant, fouess’ encian, en patoues,
Pèr ramenta eis ome qu’un mound’ a milo voues.
Lou viei màgi alor, mando sa cantinèlo
Que recàsson alin en esco lei penèlo.
Lou cèu si bout’ en fèsto ‘mé leis àngi lei Sant,
Tambèn lei Damo blanco, lei fad’ e sèi vergan,
Parié subre la terro ‘mé lei pacan sèi ràfi
Lei gèns de Sant Ginié que li fasen escàfi,
Lou regènt, lou clerjoun, mume lou capelan,
Lou mège, lou noutàri, lou pau-vau rachalan,
S’engaudìsson verai dins ‘questo grand espèro
De vèire sus lei niéu dins lei nàuteis esfèro,
Passa lou brave viei, sus soun grand càrri d’or
Dóu tèms que lei minot, que li an jita ‘n sort,
Douàrmon apetuga, esperant la lumièro
Que deman li fara descurbi sai la tièro
De tóutei lei presènt que li’aura depauva
Tout pròchi lou fougau, que crentous, s’estauvant,
D’à passet, z ‘ue trebla, emé lei man tiblado
Devèrs ‘quéstei tresaur, faran soun abrivado.
« Jouious e bouen Nouvè », crèidon desparmouna,
À l’àvi qu’adeja s’envol’ abarrouna…
« Revène l’an que vèn, tres celeste Grand Pèro »
« Pàrtes pas, pàrtes pas » plouro sènso manièro,
La caganis qu’adès davans la chaminèio
Barbelant desnousavo lei bouèito de daurèio,
« A l’an que vèn… » respouend….alor dins uno pluèio
D’estell’ esbrihaudanto, eilamount sus sa lièio,
S’envai Père Nouvè bravejant dins la sèio
La nèu que revouluno pèr lei mount lei valèio.
|