Lou cèu es gris. De longo plóu !
Dins moun couar es un degoulòu.
E mi li clènchi à soun marge,
Qu’aguèsse pas un quauqu’ embarge,
Vous diéu qu’acò ; mi li treiriéu
Sèns m’avisa d’un escafiéu !
Souvèntei fes mi prèn lou làngui
Qu’es proun pesu, tau coum’ un gàngui
Que dins ma vido, es feissous
Tout eitant coumo despresous.
E de nouvèmbre la tempouro
Que sèmblo en perduradouro,
Mi douno dóu sèr au matin
Lou goun ; mi mete regouissin ;
Mi baio chasc’ annado l’ànci
A mi bandi de doues estànci !
Defouero l’aigo d’en pertout
Nègo lei prat subre que tout.
E dins la séuvo leis eigasso
Que pèr un cóup fan sa marjasso,
Fouàrmon en tisso dei rajòu,
Entirant bruste lei glaujòu
E fènt resquiha dei caiasso,
De fango brut’ e dei pavasso,
Pèr iéu, es uno sinfounié
Qu’à moun caratère nounié,
Tant doustarié la brouiadisso
Pèr mete l’embriagadisso !
Alour’ aqui siéu entaula.
Leis ue beissa pèr mies faula,
Escrìvi dei rimassejado
Que proun gancherl’, improuvisado,
Fan d’arpejado en toun minour,
Que se, sa toco es la plenour,
D’aise ailas, m’aprefoundìsson
Dins l’amarun e resoundìsson
Coumo lou clar d’uno nacien
Que fai ploura de coumpassien.
De longo plóu sènso relàmbi,
E iéu siéu gaire ditiràmbi,
Car touei mèi sèns soun coumbouri,
Vueja, sèns vido, à mouri.
Quàuquei chalant souto la pluèio
Arrìbon, courrènt dins l’alèio.
Si tènon ferme pèr la man
Cujant segur que pèr deman,
Lou tèms sara à la bounasso,
E qu’auran pu besoun d’escasso.
Mai pèr encuei, decesso pas,
De toumba d’aigo, noun dapas,
Mai en glavas de grosso pluèio
Qu’emplèno e gourpas e muèio.
Vé-lei, sauta, escarteira,
E qu’an de pèno de gueira,
Quàuquei pèiro que sarien cloto
Vo bèn, v’uno, douei, tres escoto,
À modo de palabourdoun
Pèr travesssa lou faus Verdoun !
Vaqui lou vènt que dins un boufe
Coumo pèr fair’ un pau d’esbroufe,
S’aubouro fouart en viroulet
E que si fai cascarelet !
Subran li regusso sèi jupo ;
Mai ei chato, es pas sa cupo,
Se li vesen quàsi lou cuou
En devinant just quàuquei puou !
Mai vergounouso, à la lèsto,
Màndon sa man, viron la tèsto,
Pèr s’assegura que degun
Enfin à tout lou mèns, pas v’un,
Aguèss’ entrevist sa naturo
Qu’ei jouve fai envejaduro.
Mi demàndon se siéu soulet
Emé un èr proun risoulet.
E de sèis ue cercant ‘n recàti
Amor dou tèms qu’es curo-pàti,
Li mouéstri noueste magasin
Fleirant la gaspo lou broussin,
Mounte vèndi nouéstei froumàgi
Lou bùrri ‘mé d’àutrei latàgi.
E d’enterin que van adins
‘Mé dins sa voues un toun badin,
Sèmpre la pluèio toumbo toumbo ;
À plen ferrat mando sèi troumbo !
L’aurìgi devèn duradis.
Es pus un dous cascaiadis
Lou marmoui d’un’ aig’ abelano,
Lou brusimen d’uno campano
Manse de soun musiqueja,
Mai un verai barlugueja
D’uiau, de tron sai qu’espeçaire
Que zóubon lou cèu menaçaire.
Lei chato ‘queste cóup an póu,
Tremouèlon regachant lou sóu.
Li diéu que rìscon rèn, vo gaire,
E qu’anèn abra dins un caire
Lou cire vèrd de Sant Vitour,
Qu’es bèn miour que li reitour
Que cavalìscon lei chavano
Lei marrit souart e lei cartano,
Aquélei febre de malur
Qu’en un oustau mèton lou fur.
S’assetan puei fàci lou lume
E coum’ en Arl’ à Sant Trefume,
Aqui rejoun davans lou blèst
Que gancihant es toujour lèst,
Pensan à l’estiéu, à la caumo
Que d’aquest an aguè la paumo
Car l’aguè quaranto degrad
Que poudian juste s’abéura !
E plóu e plóu sènso relàmbi …
E lou glavas toujour arràmbi,
Noun decesso pas d’entira,
Mèntre que nàutrei couar-vira,
Tout tremoulant coumo dei fuèio
Que bacell’ uno fouarto pluèio,
Fasèn un silènci de mouart,
Tout umile davans lou souart,
‘Queste poudé que dian celèste
Davans qunt fau ista moudèste
Car a em’ éu leis elemen
E quouro vóu, póu far de bèn !
Mai quand subran li vèn la rèno,
S’endemóunio, si descadèno,
Mando soun armado de niéu
Que dins d’uiau tràson sèi quiéu,
Flisco sèi fouit ‘mé d’ eleitrico
Qu’estràsson l’air’ à cóup de trico.
Aiai … Qunt vènt de brefounié
Jitant leis aubr’ à l’agounié,
Lei giblant quàsi jusqu’à terro
Emai faguèsson grand esperro.
De bado, pecaire lou pin !
Assajo bèn lou viei rampin
De regista à la tempèsto.
À cha bacèu, lèvo la tèsto,
Mai l’aragan lou giblo mai,
Lou tènd’ au sóu coumo jamai.
E zóu, l’ estrasso sèi ramiho
Roumpe sèi branco, la bourdiho,
E voudrié bèn lou met’ à mouart,
Car mèis ami, es lou pu fouart !
Mai lou viei pin si plèg’ encaro.
N’en a vist, petant la narro,
Que lou voulien destrantaia
Que voulien si l’ esbrigaia,
Pèr soul’ envèjo de lou vèire
Jaire pèr sóu, qu va póu crèire,
Pèr cauciga sa majesta
E lou flar de sa reiauta.
Mai lou tèms lèu passo, e l’auristre,
Que deis grands aubre es lou pistre,
Pèrde sa fouarço, soun poudé,
E soun ufano ‘mé sa fé !
Soun boufe rau, tarabastaire
Que lou prenian pèr amassaire,
Si carmo, desenferouni,
Tant à lou crèire degleni.
E puei subran, es uno aurèto
Qu’entendèn, uno cabrèto
Qu’emé sèi souen z-armounious,
Despert’ en iéu silencious,
Un’ esmóugudo recatado
Dins lou trefouns de mèi pensado,
Semblavo un èr ecoussès
Vo mountagnóu, sai limougès,
Un èr qu’aurié fach un vouiàgi
Dins leis uba pèr repatiàgi
Entre lou sud e lou grand nord
Que l’un counjugo l’estrambord
Emé sa gau qu’a pèr carrièro,
Quand l’autre tout à sa sournièro,
Mudo sèi tut’ en paradis
Cantant de sèr « … de profoundis … ».
E iéu partiéu dins mi bèu sòmi
Que ressaugàvon en soulòmi
Coumo leis èrso de la mar
S’escràchon fouart sus lei relarg
De la coustièro marsihèso
Enjusqu’ i couesto toulounèso.
Aqueste manse ventoulet
Faguè pu ges de viroulet,
Mai quàuquei poulìdei cissolo
À la façoun dei farandolo.
Lou grand pin, ‘quéstou cóup tibla,
Fouart qu’èro de soun bouen ribla,
Si tenié coumo la judìci
Drech auturous de soun suplìci
Qu’aurié degu sai l’enfoundra,
À tout lou mèns l’escramacha.
Mai noun ! Aqui davans, regnavo
E pèr sussista dins soun enclavo
Fàci lou mas e l’establoun
Duvié s’enrasiga pèr founs
E s’enrega en souto terro
Pèr cas de lucho vo de guerro.
E l’aurìgi la brefounié
Èron bèn piègi avanié
Que milo sourdat d’un’ armado
Guerrejant dins dei coursejado.
Qu saup si para d’uno pluèio
Qu’a dei degout coumo dei duèio,
Póu braveja touei lei fracas
E lei batèst’ e altercas !
Nouest’ aubre ‘n es un bouen eisèmple
Fau que sa traco si coumtèmple,
Car en mai d’èstre rasigu
Balès d’auturo e brancu,
A dins soun esse coum’ un vounvre
Qu’à tout uman lou póu semoundre.
Basto d’à éu s’unifica
Pèr dóu mounde s’en salica.
Entanterin que rimejàvi
Emé dei vèrs courous, sai làvi,
L’aurèto venié de cala
Qu’èro verai de si chala !
L’avié pu rèn que lou silènci,
Doublidous d’aquest’ ardènci
Deis aigo fouelo, que adès
Demié leis aubre, leis abroues,
Avié tant mès grando bourroulo.
E dins moun couar de bat-en-goulo,
Pensèri vertadieramen
Au finimound que ralamen
Encuei venié faire sa jouncho,
Maugrat nouéstei lagrèm’ espouncho,
Dins l’aneientamen, la mouart
E deis umile e dei fouart.
Vò, counfèssi que va cresèri,
Amor que pas rèn auviguèri !
Pamèns après un cèrtou tèms
Qu’erian remous, coumo enfren,
Qu’emé lei chat’ esbravachado,
Eitant qu’èron tout estounado,
Avian agu fort grando póu
De l’eiglavas toumba pèr sóu,
Si raderian emé susprèso
Car de l’enaut dei genouvèso
Que lounguejàvon lou téulat
Plu degun’ aigo pèr fielat
Noun degoutàvon pus à visto
E qu’au valat fasié counquisto.
Mainerian que l’aurèto alor
Èro un prelùdi cubèrt d’or,
Que davançavo la lumièro,
E qu’alunchavo la sournièro.
|