Nouésteis encien d’Alau cantàvon pèr Calendo
Dei cantic’ en patoues, qu’adeja pèr merendo,
Si leis entamenàvon enjusqu’à nue falido
Qu’aqui lèu s’entaulàvon car falié de seguido
Parti sus la coulino, bèn avans miejo nue
Ounte lei pastrihoun, qu’avien abra un fue,
Soulet leis esperàvon pèr ana à la Messo
Emai fuguèsson pas ana, sai, à counfesso !
Alor desalena, pèr lei carrièro sourno,
Lei jouvènt bèu proumié partien dins lei cabourno,
Mèntre que lei vieiard leis enfant e lei frumo
Pourtant dins sèi panié tout de cassun à plumo,
Dei liéume z-ivernen, dei caulet, dei frut se,
E d’ensalado fèro que crègnon ges la fre,
Elèi, mai dapasset, fasien sa travessado
En rivihant lei gèns, perdu dins sèi manjado.
E puei lei bèu darrié, emé d’àutrei bargièro,
Arribàvon lei pastre, voussu, la man lóugièro,
Emé soun agneloun, quiha sus sèis espalo
Que sas, riscavo pas que fàguon sa cavalo,
De tant lou resquichàvon ‘mé sèi det caboussu,
Que si l’emplempougnàvon, que sas, èron biaissu !
Èro un pau lou Bouen Diéu, qu’aqui lei camalàvon,
Pèr tóutei que sourtien que lei caranchounàvon.
Alouro sus lei plaço, dins lei mèndreis androuno
E sus lei balouard, lou cous, à la bourrouno,
S’abrivàvon lei gèns, pèr ana dins la couelo
Vèire ço que disien em’ uno voues de fouelo
Lei jouéinei pastourèu, qu’aurien vist uno lus
Aqui adavans elèi, ‘mé deis àngi pèd jus,
Que li aurien canta qu’au fin founs d’un estable
Venié de nàiss’ à nue un Enfant remirable.
Encar’ encuei, nous-àutrei que seguissen sèi piado,
Em’ uno fe d’arcié e sèns far d’estrapiado,
L’anaren un cóup mai, amount à Nouesto Damo,
Rescountra l’angeloun que bisbiho à nouest’ amo,
Qu’esto nuech es Nouvé, pèr lei grand leis enfant,
Lei pauras, lei richas, lei malaut, bèn pourtant,
Aquélei que catiéu agìsson en bourdiho
Caucigant sèi vesin e mume sa famiho !
E pamèns pèr elèi, es tambèn puei Calèndo,
La sant’ e bello nue ounte tard, sus lei pèndo
De la nauto coulino, l’àngi dins un’ arengo,
Vèn anouncia chasqu’an dins nouesto vieio lèngo
Que dóu mounde matèri que dèu marfi un jour,
Neissira l’esperit infini pèr toujour,
Uno cieuta celesto, que li fara bouen viéure,
Ei pèd dóu creatour, de tout pecat deliéure.
E es eiçadabas, en Alau, au vilàgi
Que Jesu, l’enfant Diéu, au tant poulit caràgi
Vèn d’aise s’incarna, prene car d’uno vièrgi
Emai d’ùnei que l’a, si moustrèsson champèrgi,
Renegant sèis estaco, e sa vid’ e sa fe,
Fasènt à bèl esprèssi tout à rebucité ;
Mai pèr elèi tambèn lou noun-fin envesible
Lou pouédon avera, emai siègon fautible.
Alour gamachèn pas ‘mé d’alòngui bestouarto,
Car la nue de Nouvè es sai coum’ uno pouarto
Que duèrb sus l’endelai que jamai s’atermino
Ounte nouésteis aujóu luen dins leis estellino,
Alestìsson pèr nàutrei pròchi tóutei lei Sant,
Uno plaç’ espalargo fouero leis espravant,
Pas sus d’un sèti d’or adourna de papàrri,
Mai dins un recantoun ‘mé lei gus, lei patàrri.
Nous soubro quàuquei jour, just uno quingenado,
Pèr adouba la glèiso, batre la rampelado
À touei leis ajudaire qu’aqui dins la parròqui,
Que vèngon de Marsiho, de Nisso ‘mé sèi gniòqui,
Vènon douna la man, servi lou capelan
Qu’emai siegue bounias que siegue abelan,
Póu vous fouero-bandi un gènt semenariste,
Qu’a rèn que pèr pecat, d’èstre drech emai miste.
Fouesso, se si prepàron e pènson à sa taulo
Rabaiant dins lei prat, limaçoun, cagaraulo,
Blèto fèr’ , ensalado, espinarc e brocòli
Desplègon puei sa voio pèr far la poump’ à l’òli,
Couina lou nougat nègre email lou nougat blanc,
E sus doues estaudet em’ un parèu de banc,
Entièron leis oustau pèr enfin far la crècho
L’oundrant ‘mé dei garlando, dei lume z-e dei plècho,
Lei blad soun deja grand que s’abrìvon de crèisse,
Bèn lèu tout sara lest, lei touaio z-e lei mèisse.
Manco que lei coustume pèr faire la Descènto
Lei gràndei limousino lei bastoun de serènto
Pèr lei pastre, lei ràfi, lei móussi, lei bouié,
E lei tartan lei capo pèr segur sèi mouié,
Sèns óublida lei couèiffo, lei capèu lei barrèto
Leis esclop lei debas e puei lei làrgei guèto.
Aro vouei, póu veni lou Bouen Diéu e sa maire,
Sant Jóusè, l’ai, lou buou e lei troupèu bramaire,
Tout Alau es en aio, que vouélon faire fèsto
Au creaire dóu cèu, dóu toutun sèns countèsto,
Aqueste que beilèjo leis astre au firmamen
Tout eitant qu’à chascun e soun èim’ e soun ment.
Jouious e bouen Nouvè, que l’enfant nous alègre
Pousquessian pèr ‘quest an, dins la gau lou trassègre.
|