Printèms, tu que flourisses sènso faire de bruch,
Entiro-mi abas dins lou valoun estuch.
Enmèno-mi dins l’aire gari mèi mau-ancoues
Ounte vai moun troupèu paisse dins leis abroues…
Despuei d’aquest iver que moun couar es en dòu
L’a que toun esperanço qu’encar’ un pau m’esmóu.
Car ai bèn la certèso de vèire desbourra
Leis aubre dóu fourèst, que lèu vai óudoura,
Si cafi de margai, de flourèto requisto
Qu’aujarai ges culi, crento d’en leva visto.
Un jour adematin leissarai lei broundiho.
La pouart’ entre-duberto leissarai lei ramiho.
Lou pèile rafresca, lou curbirai de tèlo
E li netejarai la sujo, la capello,
Soun bournèu de magnin, sèi pèd, sèi manipòli
Que mi n’agantarai l’ourrour d’un torticòli !
D’en soubre lou fournèu levarai lei pousteto,
Puei dins lou luquetié li metrai lei brouqueto.
Segur que sara pas uno douçour maienco,
Nimai lou mès de jun ‘mé sa vìo lachenco.
Sara tout simplamen l’acabado de mars
Qu’en secret alestisse la figuièr’ e leis ars.
Mai iéu, au dintre-iéu, sarai de regreta
Lou sousouna dóu fue, que quouro vèn peta
Semblo d’uno gaioro, d’un giscle de soulèu,
Belug’ en pampaièto qu’escapon d’un calèu
Vo lei rai tout daura d’un Tres Sant Oustansòri
Que mouestro dóu Bouen-Dieu sa sampiterno glòri.
Vai, printems, pos veni, ti faren pas la bèbo,
Emai t’en vouguessian, tóutei qu’emé ta crèbo
Duguerian parti d’ouro, de còup emé l’auristre,
De còup ‘mé lou gelibre que tout blanc coum’ un ristre
Mantelavo la terro e lei couelo e lei pue,
Mai m’empachavo pas de mi langui dóu fue.
Èbè vé, siés aquito, ma fidèlo sasoun,
Emé tei coulour fouelo d’un gros jaune canàri,
Mé tèi vert que soun crus, tèi blu qu’en un desvàri
Vènon puei s’enmescla au róugi dei roussello,
Qu’en parpello de sang, emé lei primadello,
Ravieudon pèr toujour l’ome que vòu mouri
Vo que sèns pus de voio camino alangouri.
Dins ma tèsto es lou ròu, l’a tout que virouièjo.
Dirias qu’uno baudufo en coumpès s’abrivèjo,
Si clencho dansarello, s’en vai reverdiguèto,
Puei fièro, mai s’enanço, lóugièro dindoulèto,
Pèr faire un viro-tour au mié de mèi sarvello.
Alor tout bourroula au mitan de la prado,
Vesènt aperabas dóu valoun l’estirado,
Lou cèu sin que si duèrbe e la terro en balans
Mi demàndi alor se siéu pas çai-avans
D’un malastre sèns noum, qu’en luego d’en defouero
Si passo en moun esprit, e qu’ansin mi descouero.
Vé, gai printems… Moun bèu, coumo t’espèri,
Mi fagues pas langui, boulisson mèis artèri.
Anen, l’a pas que iéu que ti desègi tant,
Es puei lou mound’ entié que ti vòu quatecant.
Emai sachessian pas coumo tout s’endevèn,
Escouto lou noun-fin e la fouarço dèi vènt,
Car la mairo naturo, qu’emé soun vièi roudet
Engimbro sèns relàmbi l’eterne menudet,
Recebe de soun Diéu sa maniclo celèsto,
E radoudo moun couers qu’encuei es à la fèsto.
Alor es lou grand blu, un blu d’inmensita,
Un blu qu’a ni counfin, ni terme, ni cousta,
Un blu que l’univèrs coumo la Vièrgi Maire,
Pouarto en chèrpo d’amour en eternau clavaire.
A Marie-Pierre Vergez de Bourréac, près de Lourdes, ce jour de l’arrivée du Très Saint Père Benoit XVI en France et à Lourdes.
|