Encuei es pas Nouvé, encaro mèns Sant Clar,
Pamèns dins lei valoun alin devèrs la mar,
Pèr mitan dei coulino, sus lei pue dóu relarg,
Tout es blanc, gelibra, que sèmblo dei pougnard
Trauca l’aire de lamo, agusado à noun sai.
Encuei dins lei fourni lou rigau à l’asard
Mando sa meloudìo çai-quiha sus d’un ars.
Mai pecaire soun cant, mounto davalo, amar,
E dins sa solfo longo vous baio lou mau-couar,
L’escoutessias longtems rescoundu plèn d’esmai.
Encuei leis ai bandi mèi vedèu, qu’èro tard.
Eri dins la couigno, dins la man lou peirard,
Qu’assajàvi abra moun fue, d’aquest bastard,
Que s’èro amoussa d’esto nue sèns’ esgard,
Pèr lou paure de iéu, qu’acò gaire mi plai !
Prenguèri de ramiho, de broundiho, un fuiard,
Au bèu mitan d’aqui metèri lou basar.
Tout rebalavo au sóu : la resso, lou gouiard,
Lei cougnet, la destrau, la bourro, lou banchard,
Dei pouest tout’ esclafido, leis aresclo d’un drai.
Ero un cafarnaoum ! Alor coum’ un plansard,
Emé un pau de cinso, faguèri un fue clar,
Uno bello gaioro, que iéu, leis ue viscard,
Mi veguèri jouvènt, quouro dins moun gulard,
Esperàvi galoi parti dins li redai.
Vouguèri estrema tout ço que sus lei bard
Tarnassavo. E n’ i avié ! Aqui dins l’entreclar,
Assajèri ramba lei plumo d’un favard
Qu’aviéu mes pèr garni sus la pèu d’un reinard,
Estalouirado au sóu au mitan dóu rambai.
Agantèri alor lou peuje palamard
Qu’avié pas rèn de faire coustié de douei tabard.
Ansin, un còup tout próupre, escouba, iéu, flaugnard,
Decediguèri puei d’ana dins lei faiard,
Vèire d’eiladabas dóu ferun leis estrai.
Mai tant lèu que sourtèri, m’embrouncant au riflard,
Fuguè dei quatre fèrri que tau coum’ un óussard,
Mi resquihèr’ au sóu ! Estourbi, l’ue coucard,
Mi doulié dei esquino e fuguèri camard !
Metèri un moumen pèr pareisse tout gai.
Car defouero lou glas, aquest marrit cournard,
Avié sus la verdesco, soutaras e couvard,
Grepi de sèi cristai leis aigo en touto part
Mi mi faguè ana de biscànti, chambard,
Tau coumo dins la couelo caminavo Gandai.
Vène lèu, O l’Estiéu, Tu que mi siés tant car !
Vène lèu nous pourgi ta calour e toun flar,
Doumàci n’avèn proun de l’ivèr, lou testard
Que nous manjo lou jour emé soun grand poudard.
Vène lèu, O l’Estiéu, moun ami pèr verai.
|