Es pas lou proumié còup, de sèr bèn sus lou tard
Quouro la nue sarrado semblo d’un gourbeiard
Lou vèu nègr’ e tristas qu’enmantello lou mounde,
Que sènti vèrs l’enaut juste aqui sout lou pounde,
Uno douço presènci, sènso tra, inveirènto,
Sènso pas ges de couèrs, counfuso, emai poutènto,
Que vèn trebla lei bard, l’espàci dóu mitan,
E que mèis ue assajon de destinga en van
S’es un masc, uno fado, lou móuve d’un trevan
Vo l’oumbrino neblouso d’un mounge tremoulant !
Si clenchè devèrs iéu. Afri pèr destinèmbre
Li mandèr’ uno man lou vinto vue setèmbre.
Assajèri estùrti, destria lou verai.
« Bessai siéu fouel’ en plèn, diguèri de l’esmai …
D’uno maginacien qu’a neissu dins ma tèsto
Bessai que n’es lou fruch que mi douno la gèsto. »
Mai deja sus mèi gauto coulavon de lagrèmo
Qu’embaussemavon fouart tau coumo lou Sant Chrèmo.
Moun couar de sa chamado batié à si derroumpre
Que tout’ aro creséri que s’anavo puei roumpre.
Sus ma car, dei galino aguèri lou péu drech,
Coumo se de plumacho qunte siegue l’endrech,
Vaguèsson destrauca. Aviéu la barbo rèjo
Qu’auriéu agu de mau, n’ aguèss’ agu l’envèjo,
De la bèn barrechan d’un soul revès de man
Vo ’m’ uno lamo fino, emai faguèssi plan.
Subran tout si virè, en plaço la calanço
Vuejo, sènso pas rèn : uno presènci manso !
Dins l’espés de l’espàci, en plaço lou silènci,
Un dous sounsounamen, un brus, que sa neissènci
L’auviguèri pas pus que quouro un capelan
A l’oufici dei Cèndre, entamèno soun plang
Que reverto despuei de tèms desmemouriau,
Que sian rèn que de póusso, boufèti materiau !
Alour’ aqui coustié, juste pròchi moun couers
Lou sentèri vounvri que mi pourgié lou fouer
De pousqué lou frusta, lou senti, l’adesa
Quàsi, que noun pousquèri, gaire mai mi quesa
De li para la man, mei det e puei ma tèsto
Fin qu’à ço que duguèssi d’uno virado lèsto,
Mi resóuve subran la fàci countro terro
De l’adoura au sóu cap-gibla dins lei berro,
Car veniéu de maina qu’aqui aviéu en fàci,
Un Quauquaren inmense un Noun-fin plèn de gràci.
Counfus, desparaula, lou Dieu de l’envesible
Mi prouvavo d’un biais pas fouesso coumprensible
Qu’èro tambèn lou Dieu dóu vesible fisi
Lou que farguè lou cèu e la terro, eisi
Pèr met’ en soun mitan e l’esprit e la car
Aquesto demouranço que pren souvènt l’amar,
Que pas gaire d’uman, la pouedon pas coumprendre,
Emai si l’assajèsson pèr n’en pousqué respouendre.
O Paire Santissime, O Tu lou pouderous
Que poues d’uno pensado l’estiéu dins nouéstei pous
Manda puei l’aigo claro que coungrèio la vido.
Tu que baies ei gèns segound ta counsentido,
Lou boufe celestiau e terrestre e sacrau.
Tu que fas veni Sant l’ome fouart dins soun trau
Pèr qu’au jour de sa mouart, regachant leis estello
Pouesque dins un riset en vesènt l’Archimbello,
S’enchaure de sèis ate, de soun goun, de soun mau.
O Tu enca, O Diéu, que règnes amoundaut
E que nous voueles tóutei sus lei founs batismau
Pèr countempla ta fàci dóu mounde enfantarello,
Baio-nous l’Esperit e sa lus que rampello
Pèrfin que sènso pèio, dins l’eternal’ auturo
Pousquessian, Ti rejougne, O Diéu dei creaturo !
Vouei Segnour, Siés bèn Tu, lou Dieu de l’Abraam
De Mouïse de Rut, de Booz, qu’à Coumràn
Dins leis ouide an garda, rejoun dins de grand gerlo,
D’antìquei pergamin pus precious que lei pèrlo.
Siés bèn Tu, O Segnour, Tu que sus l’aubre crous
Ti siés fach clavela emé douei malurous
Qu’enca sus lou lindau de la mouart que vivien
L’un ti diguè perdoun mèntre que si tóussien,
E l’autre mourre-touars, becu de maridesso
D’enaut de soun pilòri, en cóume d’amarèsso,
Ti mourguè de soun fèu, coumo se dóu demòni
Pousquèsse engaugna soun afre ceremòni.
O moun Diéu, de que siéu ? Pèr que, Tu, lou Diven
Vóuguèsses visita de moun esse l’avèn ?
O moun Dieu, pèr de que lou pecaire de iéu ?
Que siéu tant pecadou, e que coum’ un póuciéu
Moun amo es tapissado d’aquesto telaragno
Que prèn dins sèi fiéu d’or au mitan dei barragno
E la mousco e l’aràbi emai la damisello
Qu’an bello arpateja, moueron sout sa meisello.
Siéu pas digne Segnour de descourrejouna
La civello au souié d’un cler qu’a boufouna
D’enaut de soun amboun quand dins sa predicanço
A moustra sèi grands èr d’uno man que balanço.
Siéu lou darrié de tóutei, lou que dins toun troupèu
Samèno la bourroulo e que reviro-péu
A toujour quaucarèn pèr que fague lei brigo,
E que toujour renòsi, si vègue l’embourigo
En luego de gacha aquélei qu’en silènci
Trabàion pèr ta Glèiso en tóut’ endevenènci.
Siés bèn tu, O Segnour, alin au Vatican
Dins la vilo eternalo aquesto dei rouman,
Qu’as vougu li planta pèr toustèms ta bandièro
Que flote qunt que sié lou vènt dins la carrièro !
Pamèns, O Segne Diéu, Tu siés aqui toucant !
E iéu, lou paure iéu que siéu tant arrougant,
Recounouéissi toun boufe que móuvèjo dins l’aire.
E touto cavo ansin si giblo en soun recaire,
Car la matèri saup ço que l’ome a perdu,
Mèntre que nàutr’ encuei sian pèr mita calu.
Làisso-mi pas soulet, lou sèr quand la nue toumbo.
Isto encar’ un moumen. Ai pòu de la reboumbo
Penjado sus l’ai nègre que dins l’escuresino
De soun brus malancòni mi douno l’estransino.
Verai, istalo-ti Segnour, sié-mi coustié,
Aqui tout pròchi iéu sènso ceremounié.
E màncou se mèis ue pourrien de sèi lagrèmo
Empli un benechié car sèmblon en carèmo,
Establisse en iéu coum’ en un tabernacle
Ta Presènci divino, e coum’ en un basacle
Que sèi rode enisson leis aigo dei roubino,
Largo sus iéu lou rai de sèis èrso d’armino.
E puei embessouna, iéu l’ome dins sa car,
Tu lou Diéu Eternau que coumand’ à la mar,
Siguen à la noun-fin sagela pèr l’estello
Qu’un jour à Betelèn luen deis abitarello
Sus d’un estable escur a fa briha sa lus
Pèr li moustra toun bres au mitan dei garrus.
Aro O Dieu vivènt la fàci countro terro,
Oublidous de la pòu dei doulènci dei guerro,
T’adouéri coumbouri rejoun dins lou silènci
Car mi pouerges encuei ta celèst’ aparènci.
|