Groussié, groussié…groussié…
Aaaa pecaire lei mot, lei mot que dien groussié
Aquéstei mot chucous bèn souvènt rebroussié
Que pèr un quaucarèn, ounte l’a ges d’eimàgi,
Lei mandan subitan e que toumbon à ràgi
Pèr de la verita, afusta lou fassun,
E pèr lou pés dóu sens, li douna d’embalun.
Chascun dei mot d’aqui que li dìson vulgàri
An, quand soun prounouncia, coum’ un pichot gavàrri.
Pamèns an de sabour, an de pèbr’ e de sau,
Tant, que lou que lei dise, si crèi dins soun nisau.
Pèr eisèmple, vesèn : mandas « facho de pègo »,
« petard, petan, putan » vo enca « ’quèl’ empègo »
Sentès pas coumo un pau uno satisfacien
Quaucarèn de cloumpi que douno ravacien !
E quand pèr vous trufa, dias au vesin « lavènti »
Qu’à soun tour pèr respouendre, vous mand’ un « ach’i dènti »
Sentès pas coumo un pau uno remiracien
Quaucarèn de viscu coumo uno prestacien.
Á quauqu’un qu’es longuet e qu’es un pau arsouio
Li dias pèr lou mourga « Ooo faouio, èèèè… mèi couio »
Sentès pas coumo un pau uno benedicien
Que subran vous prefoundo emé mil’ atencien
Dins lou mounde mera de la touto emenanço
Que chascun tant espèro e vèrs qunto s’enanço.
N’i a un que mi coungousto : « Moun vié…Dono Oulivié ! »
Que largas tout d’un tèms quand pròchi voueste lié,
Avès puei óublida la tinèto lou quèli,
E que vous retroubas coumo lei santibèli
Em’ un èr de couioun, tau un pago-degun
Que sa facho pidènfi farié rire mai d’un.
L’a un mot tras que bèu : es sai que « Òoou, bourdiho ! »
Que trasèn en quauqu’un que sus tout fa sa piho.
N’i a d’àutrei pèr segur. Si pèrdon à cha jour,
Doumàci à Paris, à Marsiho e à Tour
Lei bourgès bèn pensaire, estùrti curo biasso,
Fan crèire en qu vòu, lei bougras, lei póufiasso,
Qu’en miejour, lou parla desounouro lei mot,
Mespresant pèr ansin, mai nouesto Lengo d’O.
Apóundon quand va pouèdon que sian dei piha-càmpi,
Que nouesto parladuro, quand baio pas lou ràmpi,
Nous fa lei bouco bèfio, lou nas un pau tóussu,
Quour’ es pas uno bouio que nous vèn sus lou suc !
Aiaiai mèis ami, que noun, sian pas vulgàri !
Sian rèn que galejaire, tèms en tèms brando-bàrri.
Avèn l’ounour d’aquéstei, que dìson que lei mot,
Chascun dins sa partido soun bèu e cafinot.
Chascun a la noublesso de l’idèio que pouarto.
E sa vaio, vous diéu, ’mé iéu es panca mouarto.
Anen, zóu, eiman lei, aquéstei mot groussié,
Que pecaire soun brave, e que pèr jalousié
De n’avé de tant bèu, lei bourgès de la nauto
Lei vouèlon enebi e lei curbi de pauto.
Dins mil’ an, e bèn mai, lou pople miejournau
Que viéu dei Pirenèus ei counfino deis Aup,
Pourra enca s’encrèire de caupre dins sa lengo
Lei pu bèu mout groussié, sèns que degun deslengo.
|